Oysa, benim çoğu hayallerim seninleydi. İlklerim, yaşamak istediklerim. Bilmiyorsun, herkesten çok seni sevdiğimi. Bilmiyorsun, senden vazgeçmeyeceğimi. Bilmiyorsun, mutlu olmam için tek sebebin sen olduğunu. Ben seninle yaşadığım onca hatıraları unutmaya çalışırken, sen hatırlamakta zorlanıyorsun belki. Keşke bilsen yanındaki kişilere verdiğin değerin on katını sana verdiğimi. Hatalar... Ah hatalar... Birde hatalarla bir şeyleri öğreniriz. Belki de öyle, ben sadece aynı hatayı tekrar tekrar yaptığım için herkesi kaybettim. Herkes diyorum ya, sadece sensin aslında. Ama nerden bilebilirsin senin herkese bedel olduğunu? Şimdi her şeyimi verebilirim dönmen için, döndüğünde ne olacağını bildiğim halde. Döndüğünde çok güzel olacak sanıyorum ya, yanlış işte. Yanlış. Sen bana döndüğünde ben sanıyorum ki eskisi gibi oluruz. Ben sanıyorum ki seni kıskanmam. Tek istediğim dönmen ya hani, bundan sonrasını hesaba katmıyorum. Aslında ben çok kıskansamda yanımda olmanın yeteceğini biliyorum. Seni neden kıskanıyorum biliyor musun? Çünkü ben seni bu kadar çok öz kardeşim yerine koyarken, sen sadece beni arkadaşın olarak görüceksin. Bi saniye ya, ne dönmesinden bahsediyorum ben? Olmayacak bir şeyi neden düşünüyorum? Belki hani olur ya.. Bir umut. Benim umudum sana karşı hiç bitmedi. Şuan belki hatalarım sayılmayacak kadar çok. Senin beni affedişlerin, verdiğin o binlerce şanslar. Benim onları kullanamam falan. Belki şuan beraber gülebilirdik. Film izliyebilirdik. Birbirimize bir şeyler anlatıp dertleşebilirdik. Telefonda konuşabilirdik. Ben bunları özledim. Seni, o yaptığımız şeyleri. Ben geçmişimizi özledim. Şuanki aklım o gün olsaydı diyorum şimdi, keşke. Keşke seni kaybetmeseydim. Bu kadar zaman oldu, ne kadar oldu bilmiyorum aslında tam olarak. Ama ben şuan sadece varlığınla yetiniyorum. Şu içimdeki uçsuz bucaksız sevgin varya, işte o şey. İnanmazsın ama ablama verdiğim değerden fazla. Dur bi saniye o kadar değil, eşit diyelim... Her şey bi yana çok zor be. Dönmeyeceğini bildiğim halde beklemek çok zor. Olmayacaığını bildiğim halde, umutlanmak çok zor. Her şey tamken, sensiz yarım kalmak çok zor. Çok zor be, ne kadar gülmeye çalışsakta çok zor. Çok zor günlerce belki mesaj atar diye beklemek. Çok zor sürekli yazdığın şeylerden umutlanıpta hiçbir şeyin olmaması. Şuan bu satırları okumanı istemiyorum aslında. Umarım okumazsında. Çünkü ben gene eskisi gibi sana blog yazıp yazıp barışmak istemiyorum. Gene aynı şeyleri yaşayalım, tekrar tekrar yarama tuz basılmasını istemiyorum. Eğer olurda girersen okuma olur mu? Aslında başta söylemem gerekirdi sanırım? Neyse, şimdi boşa konuşuyorum aslında ben, çünkü sen beni çoktan unuttun..
