Ama olsun, kardeşlerim onlar benim değil mi?

Bilmezler benim içimi. Öyle kolay kolayda dökmem zaten. Üzmem başkalarını. Onların dertlerini dinler, yorum yaparım. Mutluymuş gibi yaparım hep. Aslında takmamda fazla öyle. Şükrederim hep halime. "Keşke" demem hiç. Allah öyle uygun görüyorsa bitmiştir zaten. Siklemem ki ben zaten. Gelen gelir giden gider. Gizli üzülürüm ben, gizli ağlarım. Tek başıma. Sıçratmam kimseye. Kendimle konuşurum. Kimsede sormaz zaten bana "Nasılsın?" diye. Sorarlar belki de, iyiyim derim hep. Çünkü kötü dediğimde genelde işleri çıkıyor da. Ama olsun, kardeşlerim onlar benim değil mi? Onlar üzülür hep. Ben dinlerim onları. Canları sıkılınca ben güldürür oyalarım. Gün biter, ben biterim. Onlar farkına varmazlar. Olsun, kardeşlerim onlar benim değil mi? Durgunlaşırım bazen. Bağırmak isterim böyle. Bağırırım, duymaz kimse beni. İçimden bağırırım ben çünkü. yada duyarlar, duymamazlıktan gelirler. Ama olsun, kardeşlerim onlar benim değil mi? Ha birde, kimseyi sevmiyorum biliyorsunuz siz değil mi? Ben takmam zaten kimseyi değil mi? Üzülmem ben hiç. Dinlemezler genelde beni. Ama olsun, kardeşlerim onlar benim değil mi? Çünkü anlatmam ben. İsterim ama anlatmam. Çünkü biliyorum ki ben, duyamazlar sesimi. Olsun ama. Olsun, ölmedik ya daha. Elbet geçer. Üzülürüm biter, gider takmazlar. Ama olsun kardeşlerim onlar benim değil mi?