Kendimden bile bıkmışken zaten, karşımdakilerin bana dönmelerini bekliyemem.

Bıktım artık her şeyden. Sürekli hata yapıp, üzülmekten. Pişman olmaktan. Her seferinde yıkılmaktan, ayağa kalkmaktan bıktım. Hep hatalarım yüzünden birini kaybetmekten, onlar için ağlamaktan bıktım. Ara sıra mutlu olup, sonra mutsuz olup ağlamaktan bıktım. Her yıkıldığımda elimden tutan birisi olmamasından bıktım. Hep özlemekten bıktım. Bazen böyle tüm gün uyumak istiyorum. Kimseyi özlemeden, kimse için üzülmeden. Kimseyi üzmeden, kimseyi kırmadan, kimseyi düşünmeden. Sadece gözlerimi kapatıp uyumak istiyorum. Her seferinde aynı hatayı defalarca yapıp, üzülmekten bıktım.  En çok sevdiğim kişilerin yanımda olmamasından bıktım. En çok sevdiğim kişiler gittikten sonra, her şeye yeniden başlıyamamaktan bıktım. Yeniden defter açamamaktan bıktım. Her gün defterime yazı yazarak ağlamaktan bıktım. Sahte gülümsemeler yapmaktan bıktım. Tüm hesapları dondurup sadece müzik dinlemek istiyorum bazen. Ama hiç bırakamıyorum geçmişimi. Ben her gün özlediğim kişilerin profiline bakmaktan kaçmaya çalışıyorum, ama hep bi his itiyo beni. Merak ediyorum. Belki döner, belki affeder, belki... Ne biliyim. Hep belki. Başka bi şey değil. Her gün belkilerle yaşamaktan bıktım. Her şeyden, herkesten bıktım. Sadece uyumak istiyorum şuan. Özlediğim herkesi unutmak istiyorum. Kendimden bile bıkmışken zaten, karşımdakilerden bana dönmelerini bekliyemem.